Binnen onze vereniging Achilles ’12 draait het niet alleen om voetbal. Het draait om mensen en betrokkenheid. Om vrijwilligers die hun hart en ziel inzetten om het verenigingsleven mogelijk te maken. Eén van de belangrijkste schakels daarin zijn onze coördinatoren: de Groepscoördinatoren Jeugd (GCJ’s) en de Technisch Coördinatoren Jeugd (TCJ’s). Stuk voor stuk bevlogen mensen die hun vrije tijd inzetten voor de club en daarmee veel méér zijn dan een aanspreekpunt.
Deze coördinatoren vormen de spil van de organisatie. Ze spreken wekelijks – soms dagelijks – met trainers, begeleiders én ouders. Ze zorgen ervoor dat trainingen doorgaan, wedstrijden kunnen worden verplaatst, materialen beschikbaar zijn en teamactiviteiten kunnen plaatsvinden. Vragen als "Kunnen we een keer op een ander veld trainen?" of "Waar kunnen we onze seizoensafsluiting plannen?" zijn voor hen aan de orde van de dag.
Van vraagbaak tot verbinder Wat vaak niet zichtbaar is, is hoeveel tijd en energie dit kan vragen. Elk telefoontje, mailtje of overleg is er één die ze met toewijding oppakken – zonder financiële vergoeding-, puur uit liefde voor de club. Maar als deze betrokkenheid structureel overgaat in een dagelijkse stroom van vragen, verzoeken en soms zelfs klachten, dan is het logisch dat de balans onder druk komt te staan.
Veel vragen van ouders zijn logisch en begrijpelijk, want we willen allemaal het beste voor onze kinderen. Tegelijkertijd is het goed om stil te staan bij de vraag: is deze kwestie iets waar ik écht de coördinator voor moet inschakelen of kunnen we dit onderling als ouders oplossen? Want eerlijk is eerlijk: met zes tot tien vragen of gesprekken per week, tikt de tijdsbesteding al snel aan naar het niveau van een parttime baan. En dat is precies wat deze rol soms verwordt – alleen dan op vrijwillige basis.
Samen maken we de vereniging Dit verhaal is geen klaagzang over drukte, maar meer een uitnodiging en een oproep tot bewustwording. Want in een vereniging doen we het samen. Natuurlijk blijven onze coördinatoren een onmisbare schakel. Maar zij zijn niet de enigen die verantwoordelijk zijn voor een goed draaiende club. We hebben elkaar nodig.
Dus stel jezelf als ouder, verzorger of teambegeleider eens de vraag: Wat kan ík doen om het team van mijn kind te ondersteunen? Waar kan ik bijdragen? Wat kunnen wij samen oplossen, zonder alles meteen bij een coördinator neer te leggen? Door initiatief te tonen, verantwoordelijkheid te delen en oplossingsgericht te denken, maken we het verschil – niet alleen voor onze kinderen, maar ook voor iedereen die zich inzet voor onze club.
Voor en door elkaar Een vereniging is van ons allemaal. En verenigen betekent: samenbrengen, verbinden en ondersteunen. Laten we zorgen dat Achilles ’12 een plek blijft waar iedereen zich welkom voelt om bij te dragen. Waar het niet alleen leuk is voor spelers, maar ook voor de vrijwilligers die dit alles mogelijk maken.Dus als je de volgende keer een coördinator spreekt: geef eens een compliment, toon begrip, of vraag: Wat kan ik doen om te helpen?
Want één ding is zeker: zonder hen zouden we nergens zijn. En met elkaar zijn we tot zoveel meer in staat.
